Gülüşün son baharı Şiiri - Sedat Yaşar 2

Gülüşün Son Baharı

Toprak kokusuyla başlar kaderin yolu,
Su gibi akar, derin ve suskun.
Ateş, rüzgârla dans eder sessizce,
Ağaçlar, kuşların ezgisiyle fısıldar.
İnsan, yıldız tozundan doğan ince bir sır,
Yaşam titrerken, ölüm onun sessiz yansımasıdır.

Yaz yağmuru usulca düşer başıma,
Gece, bir ağacın altında ağırlaşır.
Issız bir bankta, yalnız ve ayakta beklerim.
Pus sarar etrafımı, düşünceler ağır.
Şapkam sırılsıklam,
Düşlerim ıslanır, içimde yankılanır sessizce.

Bu, sana olan son bekleyişim;
Denizden esen kokunla sarhoşum.
Her damla, bulutların gözyaşından düşer,
Rüzgârın dansında seni arar gibi…
Karşımdaki bankta hayalin belirir,
Göz göze; dokunamam, varlığın ellerimden kayar.

Ne güzeldi her şey; bir çocuk, emziğinde dünya,
Sıcak bir tebessümle kaygısız ve saf.
Kaybedecek yükün yoktu ne maziden, ne yarından,
Ne bir türküde sevda, ne de bir gülüşte gazel.

Beş mevsim ol bana:
Kışın beyazını,
İlkbaharın çiçeğini,
Yazın sıcaklığını,
Sonbaharın solmayan gülüşünü
Ve beşinci mevsim olsun:
Bitmeyen bir yanığın, ölümsüz bir aşkın tanıklığı.