Ey deniz seni ne çok özlemişim
Al beni içine, yuğ beni, yut beni
Varsın bir mezar taşım olmasın
Mekan ol, ev ol ruhumdaki evsize
Arasalarda sakın verme kimselere
Düşünmek Gerek
Dostunu arkadaşını
Can yoldaşını
Hem kendi başını
Önünü arkasını
Sonunu başını
Çöllerdeki çorak sular gibisin
Ne susuzluğumu dindiriyorsun
Ne de susuzluktan öldürüyorsun
Sen ki ömrümün büyük yalanısın
demir aldım
bir uçsuz ummana açıldım
gözcü bağırdı
"kara göründü"
kıyıya ulaştım
ve tüm gemileri yaktım
gittin gül dondu
gülşen hazan oldu
gittin
yürüdüğün yollar harab oldu
gittin elden ne gelir
sensiz gönül viran oldu
Söyleyen kim ki Söyletene bak
Kalpte bir aşkın adı varsa ancak
Şiir dökülüverir ve akar nehir gibi
Gör sensin içimdeki ateşin sebebi
Görünmüyor bu aşk denizinin dibi
Yakıştırırlar yakıştırmazlar ele ne ki
Gözlerin deryaya düşmüş bir nar çiçeği
Ah kesif bakışlar o gözlerde şiar değil ki
Bakanda göz yanar, yürek yanar, el yanar
Değme bana gönlüme sığdıramam ki
İşte bir günü daha devirdi arz
Şu bulutlarda da bitmiyor naz
Kapatmayın güneşi çekilin az
Ram olsun gönlüm bitiyor yaz
O eller... nasıl verdin elini bir ipsize
Şimdi o el bana haram değil mi söyle
Düşündükçe bir hançer saplanır içime
Ya izzetimi ezerim ya giderim öylece
Kaygısızlığıma aldırma
ve de rahatlığıma... ey sevgili
Herşeyi sana söylememe şaşırma
Seni yıllardır tanıyor gibiyim
Sol yanımda, derinlerde gizli yerin
İçimdeki seni bilemezsin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!