Gülnihal Şiiri - Ümit Turhan

İçimden gelmiyor kalemi tutmak,
Epeyidir sana yazamadım arzuhal,
Şu sıra tek yaptığım yan gelip yatmak,
Bir iş tutup kendimi veremedim Gülnihal.

Hâlım sorma, düşmüşlerden beterim,
Derdim ya hep, ben kendime yeterim,
Kimselere değil, hep kendime sitemim,
Yalnızlığı kolay sandım Gülnihal.

Sen gideli on yedi yıl oldu amma,
Ev de tek şey değişti, o da şu ayna.
Pabuçların, kıyafetler, aha şu yazma,
Dokunmaya kıyamadım Gülnihal.

Masada ki yerinde yine o şamdan,
Söyle; insan korkarmı, ufacık mumdan.
Mum eriyip kaybolursa, ya o son akşam,
Yakamadım, hatıran var Gülnihal.

Ispartanın havasını bilirsin işte,
Kuru ayaz, hastayım bu gidişle,
Çorba ile biterdin sen girişte,
Hasta olsam kim bakacak Gülnihal.

Başkasına bakar isem gözüm utanır,
Bir kelamlık sohbetim de sözüm utanır,
Mezarına gelemem ki, yüzüm utanır,
Senden gayrı yarim mi var Gülnihal.

Beni de böyle mahsun bi çare,
Sanma gülüm.Böyle yazmış kaderde.
Sensiz değilim ki, sen hep içerde,
Bana bakıp gülümsersin Gülnihal.

Sensizken, seninle yaşamayı öğrendim,
Bak.mesela şu an da bana su verdin.
Her akşam, yemeği beraber yerdim.
Sen benden hiç, gitmedin ki Gülnihal.