Gülce Şiiri - Engin Akbaba

Güldü mü
Güller açardı yüzünde
Kızdı mı
Dağ taş kızardı onunla
Susardı
Ben yanardım
Yangınımdan mal kaçırır
Gülerdi

Eski bir bahardı
Göz yaşını martılardan çalardı
Her mevsim çiçek
Deniz ve toprak kokardı
Yersiz korkuları vardı
Kentin yerlisi olan

Yardı
Elinde cam kırıkları
Yüreğinde ayrılıklar
Gözünde bahar dereleri
Çağlardı

Ansızın kış ortasında kalırdı
Üşürdü düşlerinde
Düşlerinden düşer
Tutardı sıkı sıkı sol göğsünü

Açardı
Ellerini,yüreğini,aklını
Aklanırdı hüznünden
Tekrar
Kuytulara kaçardı
Giremezdim gözlerinden
kovardı

kokardı
çiçek toprak ve deniz
dalardı
ufukta
başak sarısı bir türküye

kardı
dokunsam el izim kalacaktı
elim donacaktı
yüreğim yanacaktı

sırdı
tereddüt ve hazan solurdu
solardı
erken açmış
bahar çiçekleri gibi zamansız
tek düşmanı zamandı

kırardı
cam kırıklarının kestiği
ellerine uzanan ellerin umudunu
kırdı….
Uçsuz bucaksız bir kır
Papatya/çiğdem/sümbül…

Bir vardı gelirdi
Öfke ve sevincini koyup çıkınına/
Çıkarırdı yerdik
Karnımız doyardı

Bir yoktu
Giderdi
Akşam kuşluğunda
Kuşkular yer ederdi
Onunla dünya giderdi

Küserdi seversem
Sevmesem kızardı
Sevdiğimi söylesem kızarırdı
Küçücük bir kızdı
Evren topuklarında yanardı

Sarardı
Yada sarmış gibi
Yapardı
Kanayan yaralarını
Yaz gelmeden
Sararırdı

Güneşin saçlarını uyurdu dizinde ayın
Tarardı güneşin saçlarını tarardı
Ayın dizinde geceydi yurdu
Uyurdu düşlerinden damıtırdı hayatı
yurdu geceydi
hayatı düşlerinden
çalardı

yanardı
yaktığından beni habersiz
nardı
od olurdum
bir yoktu
bir vardı

giderdi
peşinden ruhum
ırmak ırmak deniz
demet demet çiçek
avuç avuç toprak giderdi
bahardı
deniz,çiçek ve toprak kokardı
ruhum titrer
donar
korkardı
11/02/04

Engin Akbaba