Gül kokusunda Sen Şiiri - Yaren Atalar

Gül Kokusunda Sen
Yaren Atalar’ın kaleminden, bir kadın yüreğiyle

Bir şişede saklıydı kokun,
Zamana mühürlenmiş, özenle gizlenmiş…
Bir ömrün kıyısında buldum seni,
Avuçlarıma aldım — titreyerek…
Çünkü bilirim;
O koku… senin tenindi,
Senin nefesin,
Senin bana kalan son halindin.

Gül dediler adına,
Oysa ben ciğerlerime senin yokluğunu çektim.
Her nefesin içimde yankılandığı,
Her soluğun kalbimde gezindiği
O ince kırık cam şişeyi
Bir ömrün duası gibi taşıdım yanımda.

Kapadım gözlerimi gecenin en sessiz yerinde,
Açtım kapağını usulca,
Ve sen dolup taştın içime…
Gül müydü bu gerçekten?
Yoksa senin boynuna sinmiş
O sonsuz güvenin,
O sığınacak yuvanın kokusu mu?

Ah sen…
Ben seni hiç öyle bildiğin gibi sevmedim,
Ben seni kokladıkça ruhuma karışan
Bir dua gibi sevdim.
Ciğerlerime sen doldukça,
Varlığın kalbimin içine işledikçe
Sanki vuslat oradaydı —
Orada, o ilk nefeste.

Her kadının kaderi midir bilmem,
Bir şişede saklanan bir adamı
Yıllarca koklayarak sevmek…
Ama ben seni,
Kırılmasın diye dua ettiğim camın içinde
Hiç solmasın diye gözyaşımla beslediğim
Bir gül gibi sevdim.

Ve eğer bir gün o şişe elimde çatlarsa,
Bil ki ruhum taşmıştır bedenimden,
Bil ki vuslat, sessizce eşiğime gelmiştir.
Çünkü ben seni,
Sadece ciğerime değil,
Kalbimin secdesine çekmiştim o kokuyla.

Sen bir gül değildin yalnızca,
Ey adını anınca gözlerimi kısıp sustuğum…
Sen, içimde her gece yeniden doğan
Bir sabah duasıydın.
Ve ben seni,
Kokusunu içine çekerken canını teslim eden
Bir bülbül gibi sevdim.