Gül İle Bülbül Şiiri - Birol Solum

Bir gül vardı bahçemizin en güzel köşesinde
Katmer, katmer açılmıştı bu bahar yine
Çağırıyordu bülbülleri
Gel gel beni sar beni sev diye

Bütün bülbüller hepsi bir ağızdan söylercesine
Seni seviyorum hem de delicesine
Ama korkuyorum
Daha sana dokunmadan öleceğim diye

Ama bir deli bülbül vardı içlerinde
Şarkıların en güzelini söyleyen
Şiirlerin en güzelini yazan
Sevdiği için ölüme güle, güle giderdi deli bülbül

Bülbül yaklaştı güle, yaklaştı sinsice
Gül haykırdı daha fazla yaklaşma diye
Ama nafile bülbül dinlemedi gülü
Yaklaştı ve dokundu güle

Gül istemeden sapladı hançerini bülbülün göğsüne
Bülbül o acıyla bile güldü gülün yüzüne,
Artık anlamıştı bülbül bu son kanat çırpışlarıydı
Bir daha çırptı kanatlarını sanki gülü sarmak istercesine

O gece gülü ağlarken gördün düşümde
Gözyaşları doldu bir anda avucum un içine
Uzanıp silmek istedim gözyaşlarını
Ama kaçıyordu benden bütün kibirliliğiyle

Ey gül benim bildiğim; sen ağlamaz
Ağlatırdın hep bülbülü

Ey gül benim bildiğim; sen kaçmaz
Çağırırdın hep bülbülü

Ey gül benim bildiğim; solmaz
Soldururdun hep bülbülü

Ben mi seni yanlış tanıdım yoksa değiştin ey gül
Belki aldığın can için üzülüyorsun ama üzülme

Bülbül son nefesinde olsa bile
“kondurdu al yanağına küçük bir buse”