Bir Kalbin Güncesi

Garip bir yola düştü içimdeki ses,
ne gidebildi ileri, ne dönebildi geri.
Zaman; sanki bir ip,
çözülüyor sabırla, düğüm düğüm.

Ben sandım ki
gönül akıl taşır,
meğer deliliğiyle barış yapmış,
gözünü içe çeviren bir unutuşa dönüşmüş.

Yüreğim...
bir çocuğun elinde kırılan oyuncak gibi
hem kırık, hem suçlu
hem de hâlâ sevmeye hazır.

Vefa mı?
Vefa, gölgesi düşmeyen bir ağaç gibi
yalnızca anlatılır oldu artık.
Bir dost sesi bekledim,
ama her ses yankıydı sadece.

Aşka inandım
oyun sandığım gerçeğe dönüştü.
Ve gerçek
beni içimdeki çocuğa emanet etti.

Bu dünya mı?
Bir sınav belki,
ama soruları cevaplarla değil,
yanık kalple çözülüyor.

Ben yandım,
hem özümle, hem etimle.
Ama hâlâ buradayım.
Küllerimle kurduğum evin kapısı açık.
Yıkılmadım.