Güç Savaşı Şiiri - Mesut Yüksel

Bir güç savaşıydı bizim hikâyemiz,
belki de içimizde büyüyen iki yalnızlıktı.
Aynı kalpte buluşamadık,
aynı bedende bir kader olamadık.

Ayrılık sessiz bir kapı gibi kapandı yüzüme;
sevgimiz, adını söyleyemediğimiz bir yorgunlukta söndü.
Bir zamanlar ışık olan günlerimiz,
şimdi dünde unutulmuş bir fotoğraf kadar soldu.

Bir yürek enkazında savruldum ben,
içimde ince, sızlayan bir boşluk kaldı senden.
Hiç başlamamış bir sevdanın gölgesi,
ruhuma ağır, sessiz bir sancı bıraktı.

Zaman akıyor… ama eksilterek;
gece iyileştiriyor ama iz bırakarak.
Ben de kendimi usulca topladım içimden,
kırık bir aynadan yüzümü geri alır gibi.

Ve şimdi biliyorum:
Her yara insanı sessizleştirir,
ama bazı yaralar, içindeki ateşi uyandırır.
Ben o ateşi hissettim,
karanlığın içinde yanan bir meşale gibi…
Ve artık, hiçbir fırtına
beni tamamen yok edemez.

Aşk bitti belki,
ama içimde hâlâ bir güç, bir ışık var.
Yıkılmadım, eksilmedim;
kendi külleri üzerinden doğan bir varlık olarak
artık kendi destanımı yazıyorum.