Gri şehir Şiiri - Zeynep Ceylan

Çık gel gönlümün şehrine ey yarr..
Sokakta kaldırım taşları sevinsin
Papatyalar taçlansın gülüşünle..

Yorgun duvarlar sana boyansın
Adını fısıldasın cam kenarları
Gel… umutla dolsun her sabahım..

Ama sen yoksun, şehir harabe suskun..
Her köşe başı senden bir iz
Gözlerimde yarım kalan anılarım..

Kırık bir sokak lambası gibiyim
Geceme ışık değmez artık
Sesin sussa da, içimde dinmesin

Geç kalırsan, bulamazsın beni
Kapanır içimde o harabe şehir
Ve ben çoktan gitmiş olurum kendimden…

Rüzgar her akşam seni getiriyor
İsmin doluşuyor posta kutuma
Ama mektuplar imzasız, satırlar bomboş..

Adımlarımı sensizliğe basıyorum
Her taşın altında sen varsın sanki
Ve ben, her seferinde biraz daha kayboluyorum

Bir sokak var, adını unuttuğum
Orada ağladım en çok, biliyor musun?
En çok orada hayaller kurdum..
İzmaritlerden bile daha yalnız, daha kimsesizdim..

Bir zamanlar cennet bildiğim şehir
Şimdi gri, şimdi suskun, şimdi sensiz
Sen gidince bütün mevsimler sonbahar gibi..

Ve gittikçe kışa dönüyor..
Hasretin üşütüyor