Gözünü Şiiri - Mehmet Tekmen

Kalemin yazmadığı,geride neler kaldı.
Bir macera tutkusu,aklımı baştan aldı.
Yürü dedim kendime,dağlar seni bekliyor.
Hasretin gün geçtikçe,dertlere dert ekliyor.

Neticesiz bekleyiş,sonsuz zamanlara eş.
Uzak ufuktan elbet,bir gün doğacak güneş.
Cesaret gerek şimdi,umutsuzluktan sakın.
Aydınlanan günlerin,gelmesi belki yakın.

Karanlık sokakların,nerde cesur bekçisi.
Geçit vermez sınırdan,gözü pek nöbetçisi.
Sorulmaz nedir kimdir,ancak sessiz durulur.
Fezalar ötesinden,Allah sesi duyulur.

Arşa doğru yükselir,ruhlar titrer ürperir.
Bedenler bu dünyada,kara toprakta erir.
Her an yokluk ve varlık,sürer asırlar boyu.
Boş kalmaz hiç bir zaman,kıyının sakin koyu.

Ne anlatır esen yel,dinleyen ağaçlara.
Haber taşır durmadan,dağdaki kayalara.
Anlayan anlar derler,çok zordur ifadesi.
Son nefesde görülür,açılır göz perdesi.

İsterim söylemeyi,herkese yüksek sesle.
Durmadan haykırayım,tükenmeyen nefesle.
Kalabalıklar duysun,aydınlansın zihinler.
Bu feryatla eminim,varlık âlemi inler.

Susmak gerek bu anda,ruhun çıkıp gittiği.
Bilinmeyen âlemde,tüm yolların bittiği.
Yeniden var oluşun,esrarengiz yüzünü.
Bir an bile ayırma, görmek için gözünü.