Gözümden Gönlümden Düşen Düşene

Gözümden, Gönlümden Düşen Düşene

Gözümden, gönlümden düşen düşene,
Bir yıldız gibi kayıyor hayaller.
Bir zamanlar uğruna şiirler yazdıklarım,
Şimdi sadece suskun heceler.

Ne çok güvendim yüreği yalanlara bulanmışlara,
“Dostum” dediklerim bile sır oldu sonra.
Gülüşler verdim, kalpten, içten,
Meğer çoğu sahteymiş, fark ettim geçten…

Bir sel gibi aktı içimde kırgınlık,
Taştı duvarları aşan suskunluk.
Kalbim darmadağın, ama hâlâ atmaktan yana,
İnsan en çok kendine yorar bu oyuna.

Gözümden düşen ne varsa,
Gönlüm çoktan yolcu etmiş, farkına bile varmadan.
Bir selam vermez artık içim,
Eskiden adıyla ısındığı insanlara.

Beklentiler mi çoktu?
Yoksa değer bilmeyimi unuttu dünya?
Her “seninleyim” diyen,
İlk fırtınada kaçtı limandan uzağa.

Zaman öğretti;
Sevgi bir lüks, vefaysa mucize artık.
Kimi çıkar için sever,
Kimi kendini bile kandıramaz bu sahte yarınlık.

Ama ben,
Yine de kırık şiirlerime sarıldım.
Ne kadar düştüysem,
O kadar da kalktım.
Her düşüşte biraz daha silindi bazı yüzler,
Her kalkışta biraz daha büyüdü özümde özler…

Gözümden, gönlümden düşen düşene…
Şimdi kalabalıklar içinde yapayalnızım.
Ama biliyorum;
Gerçek yalnızlık,
Yanımda olanla değil, içimde olmayandır aslında.

Artık ne gücenirim, ne de beklerim.
Kimseye yer ayırmam içimde gereksizce.
Sadece şiire açarım kapılarımı,
Çünkü o hiç yalan söylemedi bana.

Şiir Hamit Atay