Gözlerinle Doğdu Sabah Şiiri - Hatice Güzen

Seninle doğdu sabah,
ışığın düşmeden önce
gözlerinden süzüldü evrene.
Zaman, sende ilk yarığını duydu.
Varlık,
kendini sende hatırladı.

Gözlerin
ilk tanrıların unuttuğu tören,
kutsal bir sırrın çiçeklenişi.
Bakışınla düştü yeryüzüne
kaybolmuş bilgelik.

Adımların,
toprağın kadim belleğine kazındı.
Sen yürüdükçe
sessizlik, kıyısız bir ayine dönüştü.
Bir ağacın kökleri
sana kıvrıldı
zamansız özlemin içinden.

Her bakışında
karanlık geri çekildi,
ışık yeni bir yurt edindi.
Bir göz kenarında
bin yıllık sessizlik
usulca dilini çözdü.

Seninle konuştu evren:
ateş, su, toprak, gökyüzü
hepsi sende yankılandı.
Sen,
oluşun en çıplak hâli oldun.

Ben
bir bakışının eşiğinde
yeniden doğdum.
Yokluklarım sende
anlama kavuştu.
Seninle başladı dünya,
seninle sustu sonsuzluk.

Hatice GÜZEN