Gozlerindeki kiyamet

Bakışın Altındaki Kıyamet”

Bakan, bakıp geçer;
ama gören için,
kalbinin tam sinesinde kopan sessiz bir kıyamettir o.
Çünkü bazı bakışlar,
susarak anlatır bin sözün yükünü;
ve o yük, göğsünde ağırlaşır da ağırlaşır.

Senin gözlerinde kaybolmak,
yalnızca bir seyran değildir.
Bu, karlarla örtülü bir dağ yolunda
izlerini bilerek silmek gibidir
ki ardına düşen kimse bulamasın.
Adımlarını, beyaz örtü yutar;
sen bile bilmezsin geriye nasıl dönülür.

Ve ben, artık bilirim:
Bu kayboluş, bir ceza değil;
bu, kendi rızamla giydiğim bir gurbet hırkasıdır.
Zira bazı iklimler vardır ki,
oraya bir kez giren,
ne tam döner, ne tam kalır.

İşte o iklimsin sen.
Bir yanım, senden kaçmayı diler;
diğer yanım, orada kök salmak ister.
Lakin bil ki
benim gibi yorgun bir gönül,
kaçsa da nihayetinde geri döner
yandığı o ocağa.

Bu bir isyandır evet;
ama senden değil,
seninle birlikte bende ölen o eski ben’den.
Çünkü her bakışında,
bir vakitler olduğum hâlin cenazesine katılırım.

Ve artık kabul ederim:
Ben, bu kar altında kaybolmuş yolcunun ta kendisiyim.
Ayak izlerim silinmiş, yönlerim şaşmış;
lakin içimde hâlâ yürüyen bir inat var.
Belki bu inat, seni bulmak içindir;
belki de kendimi nihayet kaybetmek için…