Gözlerinde düşen sessizlik

Gözlerinden Düşen Sessizlik

Dökülen her takvim yaprağı,
yüreğime saplanan suskun bir oktur.
Eğer beklediysen,
ve gittiğin yollarda beni aradıysan,
bil ki ben,
buluttan tane tane indiğim bir uçurumum,
senin hayal kurduğun düzlüklerde.

Bir gülüşün vardı,
adını unuttuğum gün, içime gömdüm.
Artık aynalarda yalnızca
senin yokluğunu taşıyan
bir adamın gözyaşları var.

Konuşmadım.
Çünkü her kelime,
sana ulaşmayacak bir çığlık gibi
boğazımda kaldı.
Ve her sessizlik,
ayrılığın suretini çizdi
kalbimin duvarlarına.

Ben seni,
dönmeni beklemeyen bir sabırla sevdim.
Gelmedin.
Gelsen de artık o eski “biz” yok.
Yalnızca sen varsın.
Bir de bendeki yoksunluğun.

Bir tebessüm vardı dudaklarımda,
seninle başladı.
Ve seninle gitti.
Artık içimde
gülmeyen bir mevsim,
geçmeyen bir veda var.

Ve bil ki,
eğer bir gün bu satırlar
ellerine düşerse,
sessizce oku.
Çünkü bu şiir,
gözlerinden düşen
o ilk damlanın sesidir.

Mehmet Bildir
06.23.2021