Gözlerin (destan) Şiiri - Adem Efiloğlu

Namlumun içinde bekleyen kurşun
Basınca tetiğe kandır gözlerin
Gölgesi altında yaşarken arş’ın
Nefesin bittiği sondur gözlerin
/
Helalim olmadan baktığım günah
Usulca ateşi yaktığım günah
Gönüllü içine aktığım günah
İnatla kusurum sindir gözlerin
/
Delişmen bakıp da ruhuma sızar
Siyah mürekkeple adımı yazar
Visale ermeden girdiğim mezar
Meçhul karanlığa kündür gözlerin
/
Aldığım nefesim geçilmez huyum
Rengine bakarken bir damla suyum
Sığınıp sindiğim erilmez koy’um
Kadransız pusulam yöndür gözlerin
/
Var mıdır arasam cihanda dengi
Nifaksız sözlerin eşsiz ahengi
Sabrın tevekkülün bitmeyen cengi
Garibin umduğu nandır gözlerin
/
Mavi denizlerin yosunlu taşı
Kirpiklerin tuzla karılmış dışı
Dalgaların kumsal ile oynaşı
Sahilin dilinde nendir gözlerin
/
Yokluğunda fani dünya dönmüyor
Yüreğimde nurun ışır sönmüyor
Tutsağınım sana aşkım dinmiyor
Sema’ya astığım tondur gözlerin
/
Usulca söndüğüm dindiğim kıyı
İçinde yittiğim bir dipsiz kuyu
Apışıp kalırım bu nasıl büyü
Hayat iklimime candır gözlerin
/
Zihnimin içine mühürlenmiş iz
Hududu çizilmez yemyeşil deniz
Aklın odasında sakladığım giz
Ölüme diktiğim kındır gözlerin
/
İçine bakınca yanarmış gibi
Elemlere dalmış kanarmış gibi
Eskiyen günleri anarmış gibi
Tarihin içinde andır gözlerin
/
İçinde yittiğim en büyük çöldür
Azıcık ağlasam gözlerin göldür
Çiçek bahçesinde nadide güldür
Yarına baktığım gündür gözlerin
/
Dünyayı sevmeme emsalsiz neden
Var mıydı böylesi onu bilmeden
Çatınca kaşını perişan eden
Kaçıp saklandığım tündür gözlerin
/
Âdem der ki daim ziyaretgâhım
Yokluğu aklımda figanım ah’ım
Pervane olup da aşkla segâhım
Sırları bilinmez tindir gözlerin
/
Adem Efiloğlu

Tün : Gece
Sin : Suç
Visal : Dünyevi babda sevgiliye kavuşma
Kün : Gün /Güneş
Nen: Ninni