"gözlerin" Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Gözlerin…
İlk gördüğümde,
bir düşe düşer gibi düştüm içine.
Zaman durdu, dünya sustu,
sadece sen ve ben kaldık,
ve gözlerin,
bana hiç bilmediğim bir dilde konuştu.

Ne söyledin bana o an?
Bir davet miydi, bir kehanet mi?
Bir yangının kıvılcımı mı,
yoksa yıllardır beklediğim mucize mi?

Gözlerin…
Gece kadar derin,
ama içinde kaybolduğumda bile korkmadım.
Bir fırtınanın ortasında,
en güvenli liman gibiydi bakışların.
Deli dolu, asi,
ama bir o kadar da tanıdık.

Her bakışında yeniden başladım aşka,
yeniden öğrendim sevmeyi,
dokunmadan bile tenimi ısıtan bir ateşin
nasıl yanabileceğini öğrendim.

Gözlerin bir şarkı bazen,
rüzgârın taşıdığı eski bir melodi.
Bazen suskun bir gece,
ama hep fısıldayan bir hikâye.
Kim bilir kaç cümle gizli içinde,
kaç kez adımı söyledin sessizce?

Gözlerin bir şehir bazen,
dar sokaklarında kaybolmak istediğim,
seni arayıp da hiç bulamayacakmış gibi
ama her seferinde tam orada,
tam karşımda durduğun bir şehir.

Ve bazen, gözlerin uçurum.
Beni içine çeken,
atlamak için bahane aramadığım,
sadece düştüğüm bir boşluk.
Ama ne zaman düşsem,
kanatlarım oluyor kirpiklerin.

Gözlerin…
Ne zaman baksam içine,
bir yolculuk başlıyor içimde.
Dönüşü olmayan,
bitmesi mümkün olmayan bir yolculuk.
Ve ben her seferinde,
kendimi kaybetmek için değil,
yeniden bulmak için dalıyorum içine.