Gözlerin Şiiri - Teyfik Abanoz

Eskimiş göz çukurlarında binlerce çiçek açsın,
Neden hüzünlü bakıyor bugün gözlerin?
Kaç şarkın yarım kaldı?
Söyle!
Kaç izmarit söndü,
Her kaybedişinin ardından?
Böyle mi olmalıydı,
Böyle mi olacaktı?
Seni sende bulamıyorum,
Resimlerinde yansıyan sen değilsin.
Zaman neler alıp götürmüş senden,
Mazi nasılda örtmüş üstünü
Kapkara toprak gibi.
Soldurmuşlar seni,
Tükenmişsin.
O son bakışını hafızama hapsettiğim kadın,
Şimdi neden selalar okunuyor,
Donuk bakışlarında?
Bir zamanlar yaşama sevincim olan gözlerin,
Neden bugün intihara davet ediyor beni?
Hadi kapat gözlerini,
Yeniden uyanalım bizim sabahlarımıza.
Hadi kapat gözlerini,
İki damla yaş düşsün avuçlarıma,
Yeniden doğalım.
Hadi kapat gözlerini,
Kimseler bir daha görmesin gözlerini,
İncitemesinler seni.
Böyle olmamalıydı!
Mutluğuna çakılan kibrittim ben,
Yandım yandım,
Döküldüm toprağına.
Ömrün boyunca,
Mutluluk tomurcukları açmalıydı dallarında.
Kahrolsun!
Kahroluyorum şimdi ben buralarda.
Böyle olmasaydı.
Yine gülseydi gözlerimde gözlerin,
Yine sen mutluluk şarkıları söyleseydin,
Ben seni yazsaydım,
Seni ansaydım sensiz mısralarda.
Yine bu masal mutlu sonla bitseydi.
Gözlerin,
O bakmaya doyamadığım,
O kıyamadığım,
Derinliklerinde benliğimi kaybettiğim gözlerin!
Yine yaşamayı vaat etseydi bana,
Yavaş yavaş canımı alan
Gözlerin.