Gözlerim ve Nefsimin Hemhemeleri

Yola çıktığımda gözlerim görmüyordu......
Tam gözlerim açıldı derken....
Gözlerimi oydular
bende karanlıkta ki.... görüntülere renk veriyorum kendi zihnimde........
kendim boyuyorum kendim çiziyorum şekilleri.......
kimse sınırlarıma yada karanlık pencereme... bi renk katamıyor....katmaya çalışanların fırçaları siyah rengin içinde yok olurken... bazı bazı...iniltileri geliyor ki... onunda gözüme fer olacak potansiyeli yok.....sadece..karanlıkta bi girdap oluyor bazen....ama gözlerimi yutamayacak kadar sığ bi girdap....

söz bitmiyor ben kesiyorum....
karanlığın içinde kalanlara... karanlıktaki renkler olmaları temennisi ile... sadece siyah reng olduğunuz içinde hiç bi zaman ümitsizliğe kapılmayın..... nede olsa....aydınlık karanlığın içinden çıkıyo.....

oylum oylum selvi boylum :)

allahım çok şükür ki gözlerim görmüyor...
ya burda görüp ötede kör olsaydım.....
ben sana hasredemedim belki nazarımı ama
içim dışım bir kaneviçe çiziyo aşkının etrafında...
. gözlerim sanki.... artık bakma diyo gölgelerdeki boyalara......
ve ben haykırıyorum şeytanın otağında beslenen nefis belasına...
. sus artık yeter ömrümü yedin....
sustu gariban :)
artık rahat bi nefes alabilirim.... :)
gerçi buda nefsimin iniltisi gibi geldi bi an...
evet öyleymiş... baksana beni şimdiden inandırdı sustuğuna.....
neyse sen yoluna ben yoluma....
hadi görüşürüz..benden eywallah...