Göz göze gelmiş iki suskunluk

Bir vapur geçiyor Boğaz’dan,
içinde sen varsın,
ama ben seni en çok
gelmediğin yerlerde bekliyorum.

İstanbul kalabalık,
ama biz iki yalnızız,
bir çay ocağının buğusunda
göz göze gelmiş iki suskunluk.

Seninle konuşmak değil mesele,
birlikte susabilmekti.
Çünkü bazı kelimeler
yalnızca içimizde yankılanır.

Bir sokak lambası altında durduk,
gölgen yüzüme düştü.
O an anladım,
aşk bazen bir vedanın içinde büyür.

İstanbul’u sevdim,
çünkü senin ayak izlerin vardı kaldırımlarında.
Ama şimdi,
her adımda biraz daha eksiliyorum senden.

Aşk dediğin,
bir şehrin sesine karışan
iki insanın sessiz hikâyesidir.
Ve biz,
bir şiirin unutulmuş dizeleri gibi
ayrıldık.
Burhan GÜLER