Yüzümün Hüznü Şiiri - Düşet Utkun

Dün aynaya baktığımda gördüm
Sertleşmiş hatları kırılgan yüzümün
Eski halim gitmiş ve kararmış çehrem
Bir nebze de olsa eskiyi hatırlatıyor ama
Bu yüzü artık ben nerede görsem
Kocaman adam derim bundan sonra

Peki bu yüzün sahibi malik midir
Taşımaya bedenin bu ağır yükünü?
Yoksa sadece hayali bir gövdeden
İbaret midir altında varlığı olmayan
Ve iştahı kabarıyor bu bitmez hüznün
Düşündükçe bu soruları bir türlü doymayan
Bu his, bir derin kuyudur
Sonsuz ve dibi olmayan

"Yapmalıdır, olmalıdır" der kime sorsan
Bu koca adam gerekeni yapmalıdır
Ama ya hiç içinde yoksa tüm bunlar
Çocukluğuna ihanetini düşünüyorsa
Büyümeyi bir ihanet olarak görüyorsa

Suç yine bu kaba suratlı gövdesizin midir?
Yoksa ona bu ithamı söyleyenin mi?
Kimler gelip geçti ve kimseye ait
Ne bir taş kaldı şu dünyada hepsi gitti

Peki ben olmadığım bir kişiye dönüşüp de
Harcayacak mıyım bir ömrümü bunun için?
Peşinde koşacak mıyım yüzlerce uğraşın
Sonunda dönecekken toprağa,
Tüm bu dertler, sıkıntılar bırakacak mı bana?
Zerrelerine kadar ayrıldığında bu beden
Anılar kalır geriye başka hiç bir şey kalamaz
Zaman eskitir her şeyi, ve bunu kimse durduramaz

Ve ben hala bakıyorum kirli aynanın önünde
Bu adaletsiz gövdeye ve itibarsız yüze
Kendimi inandırmalı mıyım bu suça
Düşünmekle yetiniyorum anca
Başka da bir şey
Gelmiyor elimden
Düşünüyorum
Sonsuzca