Görürdü Veysel Şiiri - Ozan Hürmetli

GÖRÜRDÜ VEYSEL

“Onun iki gözü kördür” dediler,
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.
“Yaşamı bir ömür çordur” dediler,
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Bir sonbahar doğdu tarla yolunda,
Anası sırtladı orak kolunda,
Koşturup seğirtti kendi halında;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Çiçek gözlerini aldı elinden,
İndirmedi sarı sazı dalından,
Birlik-beraberlik aktı dilinden;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Toprağı kendine sadık yar etti,
Çapaladı, bostan etti bağ etti.
Koyunlardan kuzu aldı, yağ etti;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Lale, nevruz, çiğdem ekti dağına.
Türlü türlü meyve dikti bağına.
Sazla, sözle damga vurdu çağına;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Atatürk’ü sevdi, cumhuru sevdi
Atatürk gözünde büyük bir devdi.
Yanlışları yerdi, doğruyu övdü;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Dünyasında kanat çırptı engine,
Tüm insanlık saygı duydu kendine.
Körükle gitmedi asla yangına;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Hürmetli’yim ışık verdi yol verdi,
Diktiği fidanlar körpe dal verdi,
İnleyerek arı gibi bal verdi;
Gönül gözleriyle görürdü Veysel.

Ozan Hürmetli - 04.01.2023 Ank.