Görmediği rüyaların sancısında bir çocuk…

Görmediği rüyaların sancısında bir çocuk…
Yüzünü göremeden gülmek hakkı çalınmış.
Onun için hayat yok! Onun varlığı yokluk!
Kumdan kalecikleri o yapmadan yıkılmış.
Ah bebek, elciklerin semaya açılmaz mı?
Sesten olmayan dua, semaya ulaşmaz mı?

Senin bahtın başka elde,
Sana küskün ellerde…
Onlarki gülüşünü pek ucuza sattılar.
Seni de öldürdüler ve hiç acımadılar.
Şimdi fark ediyorum; meğer insan yerlerde,
Yılanlarsa göklerde, semada gezmeliymiş.
Onlar yavrularına böyle davranmadılar.

Şimdi avuçlarını pamuk pamuk yumarsın.
Parmağını emecektin, hani başparmağın?
Sitem et ailene! Hani sen doğacaktın?
Bir kez nefes almana fırsat bırakmadılar.
Ağlama hakkın vardı, onu da saymadılar.

Şimdi ben ağlayayım mı, sahi senin yerine…
Sen, yetişmeyen sesin, feryadın eserisin.
Bir şehvete kurban olmuş, leşlerin içindesin.
Melekler bırakır mı, o bedeni çöplüğe?
Bedenin kuru toprak, beka ruha verilir.
Ruhun ile tebessüm et,
Belki annen delirir.

Kusmaya da mecal yok, yirmi birinci asır!
Senin eserin insan, işte bunu yapıyor.
Elleri kan, ağzı kan, bir de şiir yazıyor…
Ben susuyorum artık, sükûtumla sen sarsıl!
Bir şiir ile ölüm temize çekilir mi?
Melek bin kere haklı, temyize gidilir mi?