Gören Âmâlar Şiiri - Hasan İsmail

Savaşın ortasında kalmış bir kırmızı gonca gülüm,
Ana karnından çıkıp tabutta gözlerini açanım,
Bakmak görmek değil ben göğün maviliğine âmâyım,
Bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım ben.

İnsanlığın sağırlığında tek ses bin yürek narayım,
Bir yavrunun acılı bakışı; bir ananın feryadıyım;
Bugün toprak olduysam dahi yarın elbet fışkıracağım,
Bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım ben.

Yerim yurdum belli, elimde bayrak dilimde tekbirim,
Müslümanım diyedir sebebi, bunca çektiğim eziyetin,
Gün yüzüne hasretlik yetişmiş bir yitik nesilim,
Bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım ben.

Pes etmedim kör kurşunla vurdular da yüreğimden,
Yarınlar borçlular dündeki bizlere evvelce dünden,
Bilirim güneş hasrettir doğmaya battığı yerden yeniden,
Bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım ben.

Hayat bir savaş ve ben mermim biterse süngü takarım,
Ne ümitsizliği arkadaş can bedenden mi çıktı da boynum olsun yere yakın?
Ümitsizlik dediğin iki metre mezar altı, öldüm mü ki ben yatayım?
Bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım ben.

Güneş battığı yerden tekrar geçebiliyorsa tan yerine
Kefene girmeden neden beyazla ölümü bağdaştırayım?
Nefes alırken hava dolabiliyorsa hala ciğerlerime;
Ne ümitsizliği arkadaş, hayat bir savaş ve ben mermim biterse süngü takarım.
Ne de olsa ben, bir yanda Gazze bir yanda Doğu Türkistanım.