Gönül. Yaralı geldin bu aleme. Garip ve yetim olduğun.
Gün geçmiyor ki acın, her an akan kanlar içinde sızlamasın.
Bir de ev özlemi. Biliyorum özlüyorsun evini. Ama elemin ne yarandan ne de özleminden ibâret.
Bütünden bütüne acısın sen, tahammül sınırında bir yara.
Perde yapıyorsun yağmur yüklü bulutları göz yaşlarına, koşarak, kaçtığında yarandan ve özleminden uzaklaşacakmışcasına, koşarak.. Ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş, kendinden uzaklaşamıyorsun.
Acılarından, kederinden, ızdırabından, sana yeri ve göğü dar ve yaşanılmaz kılan yarandan uzaklaşamıyorsun.
Korkuyorsun..Korkma. Üzülüyorsun.. Üzülme.
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta