Gönül Semahı Şiiri - Sinan Bayram

Döner durur içimde aşkın ateşi,
Bir semah ki, suskunlukla yanar.
Ne söz kalır, ne beden bilir kendini,
Gönül döner, hakikate uyanır.

Ay gibi doğar geceme nurun,
Yıldız olur her zikrin sesi.
Aşkınla devr-i daim olur ruhum,
İçimde başlar gönül semahı…

Ne el var, ne ayak —
Kalptir burada yürüyen,
Bir iç çığlıkla uçar can
Küllerinden dirilen.

Her dönüşte biraz sen olurum,
Biraz kendimden geçerim.
Aşkınla savrulur benliğim,
Ve yokluğunda var olur özüm.

Bu semah, yeryüzüne değil,
Göğe yazılmış bir duadır.
Her döndüğümde bir perde aralanır,
Her susuşta, kalbim Mevlâ'yı anar.

Ey aşk,
Ey vuslatsız vuslat,
Dönerken ruhum sana yana yana,
Yanarak söyler içimdeki sema:
“Gönül semahı bu,
Sevene, sevdiğini unutturan…”

Sinan Bayram