GönüL (Lebe değmez) Şiiri - Fatih Hepgüler

Kara gecelerin,gündüze erdi
Gözlerinin gözü aydı, a gönül..
Unuttun korkuyu, unuttun derdi
Hak özüne aşkı koydu, a gönül..

Aşkın için çölle düştün, ne çare
Sineni dağladı yar hare hare
Sessiz dua’larla haykırdın yare
İniltini kuşlar, duydu a gönül..

Yar, deyince sustu sözler, heceler
Yarin yanında düz oldu yüceler
Yar yüzünü gördü, kara geceler
Görünce yıldızlar, kaydı a gönül..

Aydınlıktan aldı geceye soktu
Üstüne katrandan kara aşk döktü
Nazarı sinende gizlenen oktu
Çehresi ay kaşı yaydı, a gönül..

Leyla çölde hayal, düşlerde ahu
Nardan yaratıldı, Leyla’nın ruhu
Yandı deli gönül, söndürün Yà Hú..!
Gözyaşı yandığın suydu a gönül..

Ürkek nazarıyla yandırdı seni
Hayallere saldı kandırdı seni
Çölden aldı, çöle döndürdü seni
Nihayet senden de caydı a gönül..

Leyla çöldü, geldik nihayet göçtük
Ruhu hayat diye, hayattan geçtik
Gözlerinden testi- testi aşk içtik
İçtikçe yüreğin, aydı a gönül..

Yeniden sineni ateşler yesin
Karan’dan –Sina’dan duyulsun sesin
Aşkı Yunusa sor, sor da söylesin
Gerçek aşkın adı, Hay’dı a gönül..

Aşkın şulesini yaktı katilin
Aşk ateşiyle yandı isli kandilin
Aşk lisanı ile konuşan dilin
-BEN-deyince lebe deydi a gönül..