Gönül İkliminde Yalanlar Büyür

Gönül ikliminde yalanlar büyür,
Bir maske takılmış her güzel ömür.
Her gülüş ardında bir sızı yürür,
Hakikat nerde, kim bilir öyle.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izim geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.

Vaatler, düşler, hepsi bir serap,
Kör kuyulardadır umuda hitap.
Bir nefes ararken suskun bir çırpınış,
Yalnızlık olur insana cevap.

Bir çift gözde saklı yılların izi,
Merhametle yanar bakışın dizi.
Vuslat değil, diyor, bu anlayış,
Sükûtla anlatır gönlün sözü.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izim geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.

Bir sabah sessizce kondu Azrail,
Bir çift göz sustu, yandı kandil.
Kabullenmek dedi, vazgeçmek değil,
Yeniden doğmaktır acıya dâhil.

Toprakla karıştı merhamet bile,
Zemheri gününde taş keser dile.
“Artık kuldan değil, Hakk’tan dilerim,”
Dedi gönül, yandı içten bile.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izim geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.

Bir gramofon çalar, çocuklar susar,
Sesinde gökyüzü, hüzünle yanar.
Camlarda umutlar, dualar donar,
Bir anne bekler, sessizce yanar.

“Gör beni,” der içten, “bir lahzayım ben.”
Ana kucağı var yüreğimde sen.
Küllerde köz kaldı, razıydı yine,
Hakikat doğardı sessiz bir beden.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izim geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.