Gönül Şiiri - Lokman Gülbahçe

Bir gün oldu, her şey bir anda değişti. Uzattı elini, tut diye. Sadece bir adım, sadece bir dokunuş yeterdi aslında. Ama olmadı. O eli tutacak avuç hiç uzanmadı. Bir an içinde kolları kırıldı, gönlü paramparça oldu. Koşmak istedi, sarılmak istedi… ama yollar bir anda kesildi. Sevdayı bilmeyenler, onun içindeki yangını hiç görmedi. Dışarıdan sıradan bir suskunluk, basit bir hüzün gibi görünüyordu belki. Ama gönlünde karları eriten bir ateş yanıyordu. O ateş dallarını tutuşturdu, yapraklarını yaktı. Her şeyi bir anda kavurdu. Geceleri yalnız yatağında dönüp duruyordu. Dudaklarından hep aynı isim dökülüyordu; her yerde, her an. Gözlerine perde inmişti, dünyası kararmıştı. Bir Mecnun misali çöllerde arıyordu sevdiğini. Ama bulamıyordu. Çünkü halleri tuş olmuştu; çaresizliğe, umutsuzluğa, bekleyişe sıkışıp kalmıştı. Bir gün ateş düştü bağrına. Öyle bir ateş ki, ne su serpti üzerine ne de zaman. Kimse merhem olamadı yarasına. Hayallerini yıkıp götürdü. Yarına dair bütün umutlarını aldı. Bir anda, gülleri buruştu, soldu. Lafzede işte o gün anladı: Hayat iki yanda duruyordu. Bir yanda koca dünya, bir yanda sevdiği… Ama kalbi öyle ağır basıyordu ki, dünyayı bir yana atıp, sadece onu bir yana koyuyordu. Ve fısıldadı kendi kendine: “Şu dünya bir yanda… sen bir yanda.