Gönlümden Kalbime Şiiri - Ahmet Yılmaz 14

Boşuna devinip durma.
Yüz değil beşyüz defa da atsan dakikada,
Göğüs kafesini kırıp çıkamazsın.
Oradan çıkman için, bir Hamza, bir Vahşi, bir de mızrak gerek.
Belki altmışın altına düşüp öldürebilirsin beni.
Bunu da yapmayacaksın biliyorum.
Aşk acısı çekmek yüzyıllardır hayalindi, ama sen acı çekeceksin diye gözlerimin suçu ne?
Ağlamaktan, - ki ağlamak kadına yakışır- yakışıksız ağlamaktan pınarları kuruyacak.
***
Sana gereğinden çokça hızlı çarpınca mıknatıs olacağını mı söyledi birileri.
Onun kalbini metal mi sanıyorsun yoksa?
Sana bir sır vereyim mi?
Yanılıyorsun!
Hem öyle bile olsa, bilim diye birşey var, fizik diye bir şey.
Aynı kutuplar iter birbirini.
Sen eksi kutupsun o eksik kutbu mıknatısın.
Eksik nedir bilmiyor musun?
Eksik yarım kalandır, tamamına eremeyendir.
Sen de eksik kaldın anlayacağın.
***
Hadi ya! hatırladım şimdi.
Ne çabuk unutmuşum değil mi yıllar, yıllar önce de yarım kalmışlığımız vardı bizim.
O zamanlar hiçte çabuk gibi gelmemişti oysa.
Bu kadar olmasa bile, yine çırpınıp durmuştun,
yaralı bir serçe misali.
Bir daha sevmemeye and içerek barışmıştık seninle.
Aslında sözümüzü de tuttuk, nahif bir sohbete kadar.
Merhaba, ben geldim!
O sohbete balıklama dalan, muhabbete doymayan sen değilmiydin?
Güzelliği zulme çalana,
Meftun olacağını hissetmemiş miydin?
Ben miydim ateşe uçan pervane?
Peki anlaşalım o zaman.
Müştereken sen ve bendim.
Şimdi neden nahif değilsin bu aşkta pay sahibiyken.
Neden bu kadar şiddetlisin bana karşı.
Beni mi sorumlu tutuyorsun bu ayrılıktan?
...
Daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.
Her saniye binlerce atom patlıyor hücrelerimde.
Umut ölüyor, aşk ölmüyor.
Her patlamada daha da büyüyor.
Gerçekler apaçık ortada.
Zaten gittiği yere kadar dememişmiydik en başta,
Sessizliğinin çığlığı fısıldadı kulaklarıma,
Gittiği yer ,buraya kadarmış.
Ben vazgeçtim.
Lütfen sen de vazgeç.
Ben gidebilsem bile sen,
İstesende
Ö-le-me-ye-cek-sin.