Gönlümde Saklı Hüküm

Ben Ali’yim…

(Zülfikârın gölgesinde konuşur kalbim)

Ben Ali’yim…
Kâbe’nin taşında doğmuşum,
Secdede yücelip, mihrapta susmuşum.
Elimde Zülfikâr var ama
Gönlümde gül taşırım ben.

Bir gölgeyim bazen;
Hakk'ın gölgesi.
Bir ayna bazen;
Muhammed’in nefesinde parlayan.

Sustum, çünkü söz kifayetsizdi.
Sustum, çünkü konuşsaydım
Zülfikâr değil,
Gönül yarardı kelâmım.

Muaviye kazandı derler…
Ne kazandıysa korkuyla kazandı.
Ben kaybettim derler…
Ne kaybettiysem aşk ile verdim.

Ben hilafeti istemedim;
Hilmi seçtim, sükûtu seçtim.
Ben tahtı değil,
Sıratı gözeten oldum.

Beni anlamak için
Kılıcıma değil,
Geceye bak.
Bir damla gözyaşım
Bin zaferden ağır gelir bazen.

Zülfikâr, iki uçludur bilirsin,
Biri bâtıla, biri nefsedir.
Ama en keskin yeri,
Gönüldeki kin içindir.

Ey zaman, ey ümmet,
Beni mazlum görme.
Ben, her darbenin altına
"Allah yeter bana" diyerek eğildim.

Aşk ile yürüdüm.
Kaybeder gibi görünsem de,
Asıl ben vardım vuslata.

Ben Ali’yim…
Zülfikâr elimde,
Ama asıl hüküm
Gönlümde saklıdır hâlâ.