Gölgeye Düşen Adım Şiiri - Seyrani Göl

Yürüdüğüm sokaklar
bir zamanlar sesimdi…
Şimdi, yankım bile beni terk etti.

Bir taş gibi duruyorum
kendime çarptığım her köşede.
Ve sen yoksun,
çoktandır yoksun zaten,
buna alıştığımı sanmak en büyük yalanım.

Zamanı kıramadım,
o hep aynı döngüde,
ben her defasında biraz daha eksilerek
yine aynı gün batımına vardım.

Rüzgâr
saçımı değil,
hatıralarımı savuruyor artık.
Ben onları tutmuyorum,
tutamıyorum.

Bir pencere kenarında bırakılmış bir bakışım,
üzerine kilit vurulmuş bir iç çekiş…
Kimse bilmez,
bir insan en çok nerede sessiz kalır.

Gölgeye düşen adımlarda
bir ben eksik kalmışım,
bir de adımı unutmuş çocukluğum.

Bir yaprak gibi savruldum,
dalım çoktan kırılmış.
Oysa ben,
dal sandığım şeyin
aslında bir düş olduğunu çok sonra öğrendim.

Ey gecenin orta yeri,
beni uyutma,
sadece anlat
neden hiçbir sabah
beni kendimle uyandırmıyor artık?
S.GÖL