Gölgesiz bir şehir gibiydin, ürkek ve yalnız. Yüksek binalarında ruhunu yitirmiş insanlar barındırıyordun. Tüm sesler sessizliğinde yitip giderken, alabildiğine ben diyordun seni görmeyen bu şehrin ortasında. Her adımın senden alıp götürsede seni, inadına varım diyordun. Varlığını bilmen yetiyordu, varlığını göremeyen milyonlar arasından. Buydu zaten seni sen yapan. Kimin ne gördüğü değildi, senin ne hissettiğin ve duyumsadığındı kendin için önemli olan. Bu yüzden duyma bu şehri, görme sokaklarını, varsın gölgesiz olsun düşlerin. Hatırla, evren sen varsın diye evren oluyor. Sen varsan hayat var. Sen varsAN, gölgen var... UyAN ve izle bilmek zorunda olmadan izle. Gör, katılmak zorunda kalmadan bakmayı öğren. Hatırla, senden kimliğini alan bu kalabalıklardı. Onlara, BENi öğretme zamANın geldi, BİZ olmayı algılayabilmeleri için. uyANdır... ve SUS... ve İZLE... ve KATIL... Sonra arkana bakmadan çık git. Sadece GİT...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta