Ateşe tapan şömine kedileri gibi
Kaygısız uzanamadık gitti;
Şu bilmem neyine bağlandığımız
Yaşamın kenarında.
Nefesi ensesinde, kendinden kaçan;
Kuyruğu tenekeli köpek örneği,
Birbirimizden kaçışlarımız.
Önce karnı aç, başı kabak,
Ayağı yalın bir çocukluk...
Ve aşk denizlerinde dümensiz gençlik gemisi...
Sonra?
Sonrası elde var iki,
Birincisi şiirlerime sığdıramadığım bir yalnızlık,
Yalnızlığım.
Şair hastalığım.
İkincisi seninki, senin yalnızlığın.
Sen diken tarlasında, yağmura aç
Boynu bükük bir gelincik…
Ben insan ormanında gölgesiz bir ağaç...
Kayıt Tarihi : 24.3.2006 21:48:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

TÜM YORUMLAR (2)