Gölgenin Çiçeği Şiiri - Murat Kaya 8

Karanlıkta var oldum ben,
toprağın derin siyahında.
Ne bir ışık gördüm ne bir sıcaklık,
Köklerim sessizliğe sarılırdı.

Güneşe ihtiyacım yoktu.
Çünkü bilmezdim ne olduğunu,
Nemle, taşla, suskunlukla yeşerdim,
Zamana benzeyen bir sabırla.

Sonra bir gün,
Gökyüzünden sızan ince bir ışık değdi yüzüme,
Gözlerim kamaştı,
Ruhum birden yandı.

Kısacık bir andı belki,
Ama sonsuzmuş gibi sürdü içimde,
O kısacık temasla,
Bir ömre yetecek sıcaklık doldurdum yapraklarıma.

Ve artık,
O ışığı bilerek var olamaz oldum,
Karanlık, eski dostum, yabancılaştı.
Gölgeler artık barınak değil, mezar oldu.

Ben şimdi,
Güneşe dokunduğu için yanmaya mahkum bir çiçeğim,
Bir anlık aydınlıkta sonsuz karanlığa küsmüş,
Ve bir daha hiç açamayacak kadar tutkun...
Nereden geldiğini bilmediğim o ışığa.