Gölgenin Ardından Şiiri - Seyrani Göl

Sus artık kalbim,
Her çarpışın bir eski sesi uyandırıyor.
Ne vakit sussam,
Geçmişin ayak izleri gıcırdıyor içimde.

Bir camın ardında durmuş gibi,
Hayata dışardan bakıyorum bazen.
Elimi uzatsam
Ne tutabiliyorum ne de dokunabiliyorum.
Arada kaldım.
Zaman, iki ucu yanık bir mendil gibi
Avuçlarımda durmadan sızıyor.

Bazen gözüm takılıyor
Duvar diplerinde unutulmuş eşyaların sessizliğine.
Hepsi bir zamanlar çağırıyordu beni,
Şimdi konuşmadan suçluyor gibiler.

Gülüşlerim de vardı bu hayatta,
Hiç mi olmadı sanırsın?
Ama işte…
Onlar da sararıp düştü birer birer
Hatıraların kuytularına.

Gece geliyor.
Her seferinde daha erken.
Sanki gökyüzü de yorulmuş
Artık geç kararmıyor,
Zaten karanlıktayım gibi bakıyor dünyaya.

Bir omzum düşük,
Diğeri çoktan bırakmış yükünü.
Yol var önümde,
Ama adımlarım geçmişi andırıyor,
Bir ileri, bir geri yankı bırakıyor ardımda.

Ne kalır ki insandan sonunda?
Biraz gölge,
Biraz hatıra,
Biraz da ardında kalan suskunluk.
Ama yürür yine de…
Çünkü gidecek başka yolun yok.
S.GÖL