Gölgem...! Şiiri - Müşfik Saltık

Güneş vurmustu sırtımdan önüme gölgem düştü.
Bedenim miydi güneşin gücüne karşı koyan?
Yoksa o bedeni dimdik tutan ruhum mu?
Yürüdüm gölgem yürüdü, koştum gölgem koştu
O bedenimden hep öndeydi, sırrı çözdüm sonunda

Gölgeme gücünü veren şerefli, onurlu ruhumdu.
Benim gibi bir adamın gölgesi de ancak böyle olurdu.
Ama, ama böyle bir gölge nasıl olurda yerde dururdu
Ona da çözüm buldum koştum bir duvarın önünde durdum

Gölgem layık olduğu yeri buldu benim gibi dimdik ayakta durdu.
Ama o da ne! güneş batmaya başladı gölgem soldu yok oluyordu.
Hemen bir çözüm bulmalıydım tabi ki çok sürmedi çözümü buldum.

Ben çözümlerin adamıydım koştum Topkapı sarayının duvarı dibine
Geçtim bilmem kaç vat gücündeki aydınlatma projektörlerinin önüne
Yerleşti gölgem bütün haşmetiyle tarihi duvarın üzerinde hak ettiği yere
Gözlerim doldu bu ne büyük gururdu gölgem tarihin bir parçası olmuştu

Sonra yine onlar geldiler, etrafımı sarıverdiler direndim dinlemediler
O kahrolası beyaz gömleği yine giydirdiler, arabaya tıkıp götürdüler.
Adamlara da kızamıyorum bıktılar, onlar yakalıyor ben kaçıyorum.
Ne yapayım, hastanedeki odama güneş girmiyor, gölgemle buluşamıyorum

Kimseye dinletemiyorum herkes birini sever ben gölgemi seviyorum
Gölgemde ben kendimi görüyorum, deli diyorlar gülüp geçi yorum.
Akıllılar birbirini sevsin bana ne ben gölgemdeki beni seviyorum
Yıllardır herkesten kazık yedim artık sadece gölgeme güveniyorum.

Gölgem saf, gölgem dürüst, gölgem sevgi dolu, gölgem dost canlısı.
Gölgem hak ettiği yerde olmalı, gece gündüz dimdik ayakta durmalı
Kimseyi kırmadı, kimseyi kandırmadı, kimseye kalleşlik yapmadı
Bu dört duvarın arasından kurtulmak benimde gölgemin de hakkı.

Yalnız ben değil bu hastanedeki bütün gölgeler dışarıda ve özgür olmalı,
Buradaki sevgi dolu, dürüst gölgelerin, buraya düşmesine sebep olan
Ahlâksız, kalleş, içten pazarlıklı gölgelere o beyaz gömlek giydirilip
Bizim gölgelerimizin yerine bu hastaneye o gölgeler kapatılmalı.

Nisan 2004