Gölgelerle konuştum

Bugün,
dilim dönmedi bir isme.
Bir zamanlar içimi tutuşturan
o sıcak harf—
artık sadece
bir gölgenin dudaksız sesi gibi…

Bir duvar kenarında oturmuş
sustuğum her hâlimle konuştum.
Ne geçmiş,
ne gelecek…
sadece şimdi vardı,
ve şimdi, bana hiç yalan söylemedi.

Gözlerimin önünden
geçti eski adımlarım,
yalınayaktı çoğu—
koşmuşum, kaçmışım, durmuşum.
Ama hiçbiri,
kendime dokunmamış.

Bir gölge,
yanağımdan sarkan bir “keşke”yle eğildi.
Özür dilemedi,
sadece baktı.
Ve ben anladım,
bazı yüzleşmelerin sesi yoktur,
ama izleri çok derindir.

Yol devam ediyor,
omzumda konuşmayan dostlar gibi
sessiz, ağır ve tanıdık.
Ben artık
karanlıkla savaşmıyorum—
onu anlamaya çalışıyorum.