Gölgelerle konuşmak

Sessizlik değil bu,
Bir iç çekişin yankısı duvarlarda.
Geceler, omzumda değil artık,
Ruhumun içine çökmüş bir ağırlık.

Adımlarım yok,
Sadece gölgem sürünüyor peşimde.
Zamanın kıyısında yürürken
Ne bir iz bırakıyorum
Ne bir yön bulabiliyorum.

Konuşsam, kelimeler kırılır,
Sussam, içimdeki fırtına büyür.
Her vedada bir parçam eksiliyor,
Ama kimse fark etmiyor.

Bir rüya gibi geçiyorum hayatın içinden,
Uyanan ben değilim,
Uyanan yalnızlık.
Ve ben,
Gölgelerle konuşarak
Kendimi susturuyorum.