Gölgeler Şiiri - İsmail Uysal

Yalnızlığın karanlık tarafında ben varım
Karanlığın yalnızlık tarafında daim sen
Ben karanlık yanımı yalnızlıkta anlarım
Senin yalnızlığını karanlık yapan gölgen

Konuşsan, Güneş bile darağacı kokuyor
Sussan, tüm güzelliği kayboluyor mehtabın
Istırabın gölgesiz güne meydan okuyor
Gülüşün nispetinde günahın ve sevabın

Sen yalanla beslenen bir yılansın içimde
Ben yılanın zehriyle gezdirdiği yalanım
Taşı çatlatan tohum bırak yansın içimde
Bırak yansın yılanın zehrine kanan canım

Bizi en çok umudun ateşiyle yordular
Ketumdular, sustular, güzel olandan yana
Güya kol kanattılar, güya seviyordular
Ne ocakta aştılar ne kucak açan ana...

Yeryüzünde cehennem yaşanıyor anbean
Gök desen tüm yüzeyi ölü kuşlarla dolu
Kan damlıyor yağmurla ölü kanatlarından
Hunharca kapıyoruz göğe açılan yolu

Gözler kamaştığında gölgeler büyük olur
Ya doğumdan sonradır ya ölümden öncedir
Gerçeğin gölgesinde vicdan kalbe yük olur
Düşünce kelepçeli duygular derincedir

Sen vicdanın karanlık yüzeyine düşen ak
Sen karanlık duygular içinde büyüyen dev
Seni paklamaz yağmur seni aklamaz toprak
Sen ocaklar sönerken ocağı tüten tek ev

Seni sevmek ateşi avuçlamak haz ile
Bir çocuk suretinde gülümsemek ölüme
Bir sela sonrasında kılınan namaz ile
"Sevgili, ey sevgili geldim!" demek ölüme.