Gölge Gitmeden Önce Şiiri - Seyrani Göl

Kimse,
gölge çekilmeden fark etmez
güneşin ne kadar yakıcı,
ışığın ne kadar yalnız bırakıcı olduğunu.

İnsan,
elindekini sıradan sanır
o sıradan sandığı şey
her gün biraz daha
avuçlarından sessizce kaybolur…

Sevgi,
her zaman konuşmaz.
Bazen yalnızca
orada durur,
bir çiçeğin toprağı beklemesi gibi
sessizce, inatla, sadakatle.

Ama biz,
konuşmayana sağır oluruz.
Gülmeyeni buz sanır,
susana sevgisiz deriz.

Ve bir sabah,
hiçbir şey söylemeden
toplanıp gider o gölge
bir hatıra gibi,
arka bahçeden dulunur.

Ne bir veda,
ne bir sitem...
Sadece
gölgesi alınmış bir ağaç kalır geride:
ayakta,
ama kurumuş, içi çekilmiş,
dallarında rüzgâr bile durmaz.

İnsan,
gölge gidince büyür aslında.
Ama bu büyüme
bir tomurcuk gibi değil,
bir yıkıntının ardından
dizlerinin üzerinde doğrulmak gibidir.

Ve o an,
anlarsın:
Sevgi dediğin şey,
seninle değil
senin için
orada kalmış.

Ama iş işten geçmiştir.
Ne söylersen söyle
geri dönmez artık gölge.
Çünkü sevgiler de
bir noktadan sonra
topraksız bir çiçek gibi
ölürmüş.

Ve bil ki,
en ağır yalnızlık,
En derin pişmanlık:
gölgen varken
onunla hiç konuşmamakmış.
S.GÖL