Gökyüzünü mavi boyuyorsun- 2 (926)

Şimdi bir kere daha deneyeceğim şu rüyamda yazdığım,
Şiiri yazmayı…
‘Gökyüzünü mavi boyuyorsun’…
Aslında sen iyi yazarsın…
Kader oyuncağın ya oynadığın.
Gözyaşında kaç ben boğulmuş,
Kaç ben bir damla kanına muhtaç…
Beni bir başıma mı bırakıyorsun?
Senden uzağa, senden yabana atma…
Kimseleri tanımam biliyorsun.
Senden başka…
Elinde renkler…
Hapislik ve hürriyet elinde!
Mahpussun ya da mahpus değilsin işte…
Belki gökyüzünü de hiç görmüyorsun…
Ama benim gibi maviye boyuyorsun sende…
Sen iyi yazarsın,
Ben de!
…
Ne ben yazabildim seni,
Ne sensizliği…
Ne sesini, ne bedenini tarif edebildim.
Şiirlerim öyle garip ki bilesin…
Her mısrada sen,
Sen öyle sensin ki…
…
Hayalime gel benimle…
Seviş.
Öyle güzel…
Yanında olmayan benimle…
…
Ben gökyüzüne bakıyorum…
Gökyüzünü maviye boyuyorsun!
Elinde bir uçurtma var bir çocuğun.
Bir kuş gibi…
Bir kuş gibi uçmak istiyorsun.
…
Ben yazıyorum, sen çiziyorsun…
…
Söylesene ne zaman yaşayacaksın benimle…
Böyle her gün her gün benimle ölmesene…
…
Bırakıp gittin,
Bin yol vardı önünde, bini de ayrılığaydı…
Yine de kader deme, yine kader deme…
Deme…
Gözyaşımı ıslatma!
Bedenime çelme takma yine…
Kalbime söz geçirme, sus deme…
Gelme deme, gel de yanına…
Gel de canına.
Gözlerime bakarak gökyüzünü çiz yine…
Yine gökyüzünü maviye boya…
Bir kuş sanki gerçek gibi uçuversin…
Yanıma…
Yanından…
…
Gelmediğim her saat, her dakika,
Ben bir şiir yazayım, sen bir resim çiz kadere…
Yo kader deme, kader demeyelim buna…
Kadersiz de!
…
Gökyüzünü maviye mi boyuyorsun.
Gökyüzünü maviye mi boyuyorsun.
Gökyüzünü maviye mi boyuyorsun.
Gökyüzünü maviye…
Her şeyi kızıla…

02.07.2018
İbrahim ARSLAN