Göğsümde Ki Çiçek Şiiri - Kül Çiçeği

gecenin içi geniş bir yara gibi açıldı bana,
bir sokak lambası titredi uzaktan,
kim bilir kaçıncı kez,
üşüyen bir yanımı aydınlatır gibi…

ben büyüdükçe kelimeler küçüldü,
kelimeler küçüldükçe
içimdeki gürültü büyüdü.

bir zamanlar
göğsümün tam ortasında bir çiçek vardı,
sahibi ben sanardım;
meğer geçen herkesin parmak izi kalmış üstünde.

bazen bir vapur düdüğünde
bazen çatlamış bir dudakta
bazen de sabaha karşı 04.12’de
uyuyamayan şehirlerle akraba hissediyorum kendimi.

diyorlar ki, “geçecek.”
kim bilir?
belki de geçmeyecek,
belki de biz geçeceğiz hayatın içinden
telaşlı adımlarla,
geride bıraktığımız her şeyin
bizi hâlâ sevip sevmediğini
hiç öğrenemeden.

ama yine de
bir gün biri gelir,
omzumuza dokunur,
“hadi,” der,
“toplan, gidiyoruz…
içimde hala biraz umut var.”

o gün gelene kadar
sözcüklerim Tanrı'ya emanet,
çünkü ben ne zaman yorulsam
şiirler sanki elimden tutup
“devam et,” diyor fısıltıyla.