Göçün Sessiz Yağması Şiiri - Cihat Elcik

göçtüğümde,
arkamdan sessiz bir yağma başlıyor;
sanki ben çekilince,
eşyam değil, ömrüm talan ediliyor.

Biri, “Ayaklarım yoktu,” diyor,
yollarımı sahipleniyor..
öteki, “Ellerim üşürdü,” deyip,
emeğimi avuçlarına sıkıştırıyor..
bıraktığım her iz, bir başkasına ganimeti oluyor.

Gidişim, kıymalı pidenin dumanında hüzün kokuyor,
Alt komşum ayran ısınmış diye fısıldıyor..
insan, insanı yad ederken bile çaysız edemiyor.
Kapının önüne terk edilen ayakkabım,
sanki geçmişimin kabuğu gibi…
Hiç giymediğim yeleğim,
dayımın sırtında kendine bir ömür bulmuş;
kuka tespihim, artık başka bir elin zikrine dönmüş.

Başımı kaldırdım, alçak bir tahtaya çarptım;
meğer ömür dediğin de böyleymiş:
Biraz acele edince, üstün başın sistemin duvarlarına vuruyor.

Taşınıyorum… fakat maaşımın tamamı,
bir nakliye ücretinin kıyısına bile varamadı.
Meğer dünya, insanın kazancına değil,
yüküne göre tartarmış.

Münker Nekir sualler soruyor…
ama pideci hala ödeme bekliyor;
çay içen şeker,
fabrika işçisi promosyon,
patronun kızı tatil,
mezarcı bahşiş...
haklarını helal ediyorlar sonra.
Helal Olsun.

Ve ben, bu faniliğin içinde
toprağa değil, geride bıraktığım gölgelere gömülüyorum.
Teselli buluyorum;
“Dünya bir misafirhane,
insan ise ebed yolcusudur.”
Rabbim diyorum,
Elhamdülillah. C.E