Göçük Altı Umutlar Şiiri - Haydar Güner

(Çinçin’in külleri altından filizlenenlere)

Bir sabah çöktü kepçeler
Çatılar değil, çocukluklarımız yıkıldı
Bir feryat koptu soba borularından
Duman değil, özlem tüttü evlerin bacasından

Kimi Mamak’a savruldu, kimi Sincan’a
Bir ev değil, bir ömür parçalandı sessizce
Ama kimse bilmedi
Çinçin yer değiştirmedi
Sadece yeraltına çekildi.

Sustuk, evet
Ama unuttuk sanma
Asfaltla bastılar hatıralarımızı
Ama çatladı kaldırım aralarında
Bir çiçek gibi sızdı öfkemiz.

Kentsel değildik biz
Gönül mahalleleriydik
Anamız sobanın üstünde kavururken ekmeği
Bize hırsız dediler
Ama biz, ölüme karakol kuranlardık
Kadınların gözyaşına, çocukların düşlerine nöbet tuttuk

Kardeşlikti yasamız
Kan bağıyla değil, sokak bağıyla bağlıydık
Köşe başında düşen birimiz
Mahalleyle kalkardı
Yokluksa bizdik
Ama yok olmak değildik.

Şimdi her semte dağıldık
Ve her semtte çoğaldı kardeşlik
Bir kente yıkım sandıkları
Başka bir hayata maya oldu
Biz o göçüğün altından
Umut taşıdık, yeni mahallelere.

Çünkü bilirsin
Yoksulluğun olduğu her sokakta
Bir Çinçinli daha doğar
Ve o çocuk, gölgesinden önce büyür.