Gittin'mi Oğul Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Bir feryâd ki' duyulur çarşamba'dan terme'den,
İnsan böyle gider'mi haber bile vermeden,
Şu yalancı dünyanın sefâsını sürmeden,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

Çok çabuk büyüdün fark'edemedik,
Bir sözünü asla iki etmedik,
Biz seni bir ömür hiç terketmedik,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

Bir ateş'le yaktın çakmak dağ'ını,
Kan ile kına'ladın gelin'in parmağını,
Tutmazmıydım bilseydim elini ayağını,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

Ne çabuk yorgun düştün hayatın akışında,
Bu en güzel çağında' gençliğin'in başında,
Acelen neydi söyle' otuz iki yaşında,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

Büktüğün boynumuz nasıl doğrulsun,
Döktüğüm gözyaşı kimden sorulsun,
Kırıldı kanadım kolum kime sarılsın,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

Bir avuç kum idim kül oldum şimdi,
Kasırga gibiydim yel oldum şimdi,
Kendi kendime bile el oldum şimdi,
Sen bizi bırakıp
Gittin'mi oğul.

Dönüşü olmayan bir yola çıktın,
Hem kendini yaktın hem bizi yaktın
Hani bizim için savaşacaktın
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi Oğul

Kapkara bir haber ile nûrumuzu söndürdün,
Şu cennet yuvamızı virâneye döndürdün,
Tek kurşun'la hepimizi öldürdün,
Sen bizi bırakıp'
Gittin'mi oğul.

FEVZİ EMİR YILMAZ