Gittiğinden Beri Şiiri - Seyrani Göl

Bazen bir nefes yetmiyor yaşamak için,
bazen bir dokunuş eksik oluyor hayattan.
Ve en çok, olmayan şeyler
büyüyor içimde…
olmuş gibi.

Kendimi kandırdığımı bile bile
inanmak istiyorum hâlâ.
Bir hayale,
bir olmaz’a…
bir düşüşe.

Geceleri en çok
olmayan sesin yankılanıyor odamda.
Uyumuyorum…
uyumak, sensizliğe razı olmak gibi.

Bir gölgeye konuşuyorum bazen,
cevap verir gibi oluyor duvar.
Delilik mi,
yoksa senli bir yalnızlık mı bu?

Balkona koyduğum çiçek bile
soldu gözümün önünde.
Seninle konuştuğum o rüzgâr
suskun artık, küs gibi.

İçimde büyüyen bu eksiklik
sanki bir çocuğun ismini bilmediği özlem.
Adını bilsem bağırırdım,
yokluğuna inatla.

Zaman geçiyor,
ama senden hiç eksilmiyor içim.
Bir hayali sevmek ne zormuş meğer,
canımla canlandırdığım bir yanılsamayı.

Her sabah aynı sessizlikle uyanıyorum,
perde aralığından süzülen ışık bile
sormuyor artık beni.
Yalnızlığımı ezberlemiş her şey.

Bir gülüşünü düşününce
içimde bir yer sızlıyor hep.
Oysa hiç gülmedin bana…
ben seni gülüşünle tamamladım.

Biri “iyi misin?” dese
nereden başlayacağımı bilmiyorum.
Sustuğum yerden
kanıyor içimdeki kelimeler.

Hayat akıyor uzaktan,
ben durmuşum gibi.
Herkes geçiyor, gülüyor, gidiyor…
bense hâlâ sende bekliyorum kendimi.
S.GÖL