Gılgamış Ruhu Şiiri - Kadir Üçvet

Gece ve şehrin en karanlık uzamı
Otoban nehirlerinde toplar akşamı
Ve kendi Kafdağlarına çağırır
Gılgamış’ı unutmuş zamanda insanı.

Derki unuttun mu altında duranları
Kanla yazılmış vahşette tüten feodal dumanları
Gılgamış mizacınca sert, hırslı, zalim rüzgarları
Estirsen de nafile doyuramazsın dünyaları.

İsyan ve şikayet her daim uyandırır alıcıları
Vizörler, kameralar, hırslı rüyalar biter
Dolu sanrı, riya ve gıybet akşamlara çöker
Tuhaf, yoğun ve ölümsüz düşlere gebedir kapı.

Tut ki hep gecedir ve Tanrılar kızdı
Ne olurdu Gılgamış’ın çelik kılıcı gibi paslı
Eni konu Enkidu’lar doğardı yaslı
Akşam eve geç gelen beyaz yakada
Hep bir kavga ve isyan havası.

Gündüz olacaksa, Enkidu’nun katli haramdı
Geceyse şehrin görünmezi vaciplikte asılı
İştar’ın lanetiydi gökdelenli şehirlerde kanayan
Ama kimse aymadı, kandı, ölümsüz sandı
Göremedi modern gözlüğünden şavkıyan
Gılgamış’ın açılmamış mezarında yatan mirası.

Kuleler çıktı kendine ısmarlama hayatlı
Ve teknolojiye inandı, kara kaplı
Farları hep açıktı, kliması fiyakanın askılı
Evinde yüksekten baktığında kent ayakaltı
Yaşam küçüldü evrenin şahdamarında
Kanların akması muhtemel, bu vicdandı
Modern yazılı kaderlerin cüce dev adamı
Mizacı yüklü mağrur, kendi Nuh’unu yarattı.

Olmaklığın egosantrik rüyalarında yazılıysa
Gılgamış’ın yolu gibi tufandı bu zaman mezarı
İnsandan kendi ölümünü çalandı, genç yılan ihtirası
Home-Deus edasıyla kalkandı, ki aynada yansıdı
Olmayacak bir uğrakta aranan sırların cezasıydı.

Ve tarih satırlarında unutulan dizeden kaçan
Gılgamış’ın mağrur ve anlamlı, katmanlı bakışı
Irak’larda saklı Uruk kaleleri gibi anıtsal, destansı
Çağıracaktı dünden bugüne ruhları aydınlatan,
İnsan değil, bir anlamı ölümsüz kılan o başyapıtı…

(kAD’r+)