Biliyorsun ve Gidiyorsun

“Biliyorsun ve Gidiyorsun”

Dokundukça yüreğimden bir bir eksiliyor yılların yorgunluğu.
Sesinde, eski bir beyaz perdede geçmişim canlanıyor.
Mazim geçiyor önümden —
Suskun, solgun, küskün bir zaman gibi.

Ansızın yağmur damlaları gibi düşüyor cemren,
Kalbimin tam ortasına...
Bir güneşin doğuşu var yüzünde,
Ve biliyorum…
Sen de benim gibi görüyorsun gerçeği.
Sen de benim gibi biliyorsun,
Ve en çok benim gibi gidiyorsun...

Sanki bu dünyaya ait değilsin;
Başka bir medeniyetin kızısın sen,
Ama kendi toprağında büyüyorsun hâlâ.
Bir serçenin gözlerinden süzülüyorsun
Bulutların ardına —
Gök sana sığınak, rüzgar kanat olmuş.

Durmadan gülümsüyorsun bana,
Her şeyi bildiğin halde susuyorsun,
Ve sonra hiçbir şey olmamış gibi
Yavaşça… gidiyorsun.

Yemyeşil bir doğanın orta yerinde
Kök salmışsın toprağın kahverengisine.
Sonbahar rüzgarında savruluyorsun
Köşe bucak, hatıra hatıra...

Dalga dalga yüzüme vuruyorsun
Uçsuz bucaksız kıyılarda.
Hırçınlaşıyorsun,
Yerle bir ediyorsun dağları, ovaları,
Ama yine de biliyorsun,
Ve yine de gidiyorsun...

Acılarla kıvranıyorum,
Dünyamı yeniden kurmaya çalışırken
Gamzenden gülümsüyorsun —
İçimi parçalayan o eski masumiyetle...

Bir güvercinin kanadında
Hafifçe yükseliyorsun göğün mabedine,
Kurşun gibi düşen dolular arasında
Kanaya kanaya çekip gidiyorsun.

Seninle aynı gökyüzünü soluyoruz,
Aynı yağmurda ıslanıyoruz,
Aynı yıldızlara bakıyoruz geceleri —
Ama ayrı dünyaların insanlarıyız biz.

Senin ellerin başka bir toprağa yazgılı,
Benim kalbim başka bir dertle yanıyor.
Biz birlikte olamayız,
Bunu sen de biliyorsun...
Ve yine de…
Yine de gidiyorsun.

Ben de gidiyorum,
Aynı gerçeği içimde bin kez tekrarlayarak.
Gözlerim, senin gidişini son bir kez ezberliyor,
Adımlarım, yüreğimin üzerine basıyor sanki.
Ve susuyorum…
Sonsuz bir vedanın eşiğinde,
Bir daha asla kavuşamayacağımı bilerek.

Sonsuza dek hatırlanacak bir vedayla,
Ben de gidiyorum.
Ama kalbimde seninle...

Mehmet bildir
14.10.2024