Gidişin ağır Şiiri - Davut Mortaş

GİDİŞİN AĞIR

Topladım kendimi parça parça,
Ne kaldıysa bu yorgun hayattan…
Kırık düşlerimi ceplerime tıktım,
Islak bir çocuklukla vedalaştım.
Gidiyorum!

Elimde;
Tadı acıya bulanmış kahkahalar,
Dizlerimde yara bere anılar,
Birkaç susmuş umut kırıntısı…
Ve yüreğimde hâlâ sen!
Gidiyorum!

Başaramadığım yarınlar,
Yarım kalan cümleler,
Bir türlü kapanmayan defterler…
Hepsi omzumda kurşun gibi ağır.
Taşıyamıyorum artık,
Gidiyorum!

Cüzdanıma koydum:
Gözlerimden dökülmüş birkaç fotoğraf,
Bir sigara paketi,
Bir de içime saplanmış sözlerin kan lekesi…
Hepsiyle beraber
Gidiyorum!

Mezarım kazılmış, bekler imamı.
Dualarım eksik, cevapsız, yarım.
Ne Azrail beni çağırıyor,
Ne İsrafil sûru üflüyor…
Ben kendi ölümümü sırtladım.
Gidiyorum!

Ne adımı alıyorum yanıma,
Ne beni hatırlatan bir iz bırakıyorum ardımda.
Dünyaya yük olmayayım diye,
En ağır yükümü içimde gömüp
Sessizce…
Gidiyorum!

Ve son kez aynaya baktım:
Yüzümde binlerce çizik,
Gözlerimde söylenmemiş vedalar…
Anladım ki;
En çok kendimi bırakamıyorum.
Ama yine de gidiyorum!

Ve gittikçe ağırlaşan yükümle,
Karanlık sokaklarda kayboluyorum.
Kimseler duymadan sessiz çığlığımı,
Bir yabancı gibi yitip gidiyorum.

Ruhumun en derin kuyularında,
Sakladığım kırık hayallerimle,
Son nefesimde bile seni anarken,
Sana bağlı kalıp, terk ediyorum.