Giderim Şiiri - Affânînin Keşkülü

Bir zincir dünyada diğeri nefis,
Kırarım çemberi çözer giderim.
Ayakta pranga yollarım kavis.
Tükendi şu ömrüm sezer giderim.

Çığlıklarım sessiz çıkmaz avazım,
Bahtı kara kabul görmez niyazım,
Zahiri yaz bahar içi ayazım,
Feryad û figânım hezar giderim.

Adalet dengesi şaştı düzelmez,
Yolunu harami sardı düz olmaz,
Mahkeme hem mizan mahşere kaldı,
Zalimin oynunu bozar giderim.

Çalışıp didindim lik sermayem yok,
Mefkûrem Hakk, gayrı bir ser gayem yok,
Muhabbet bağında bir gül payem yok,
Ağlarım inlerim bizâr giderim.

Hergün ölüyorum bak yavaş yavaş,
Çıkmazlara girdim kapladı telaş,
Manayı yitirdi ne gel ne ulaş,
Göremezsin azar azar giderim.

İki kapılı bir handır şu dünya,
Bir göç kervanıdır bugün hem dün ya,
Üç günlük dünyanın üçüncü günü,
Kefen alınan bir bazar giderim.

Çevrem kalabalık ben merdümgiriz,
Oyalar dururlar derler biz biriz,
Halvet der- encümen düsturum oldu,
Kendi mezarımı kazar giderim.

Esarete düştüm dardır kafesim.
Damarımda kanım dondu nefesim.
Kalmadı ümidim bitti hevesim.
Çile deryasında yüzer giderim.

Affânî anladım gerçek dostumu,
Terk-i diyar ettim hem can postumu,
Okuyan olur mu bilemem ama,
Bir veda mektubu yazar giderim.